Primero premio / Premier prix

Version española
Aqui publicamos la historia de Antonio Romero, ganador del concurso "una estancia de ensueño en la Hacienda la Morena": el narrador es un fotografo profesional que nos revela sus pensamientos interiores...

Cómo te echaba de menos…

Un viento fresco, ligera y agradablemente húmedo me envuelve con delicadeza y alborota mi corto pelo mientras permanezco de pie en el balcón de mi habitación, aún en pijama y sin asear. Apoyado en la baranda lo inhalo con la inmensa gula que mi alma me concede en ese momento, lo saboreo y lo disfruto con ansia. No es aire creado para lo ordinario, muy al contrario, nació para algo más elevado. Recorre mi pensamiento, invoca mis recuerdos y termina en mi corazón transformándose en parte de mí por siempre. De repente, lo noto, ahí estás viejo amigo, cómo te echaba de menos…

Ya estás aquí de nuevo, te imploro que permanezcas conmigo todo el tiempo que te sea posible. Te animo a disfrutar juntos de este agradable aroma a tierra mojada, a olivar, a hierba recién cortada, vamos a disfrutar juntos de estos momentos, de este pequeño viaje, de este maravilloso alojamiento, anhelada sensación, olvidada sin quererlo, cómo te echaba de menos…

Deja que te cuente. Llegué anoche, bastante cansado, te puedo asegurar que la familia que me atendió no se llevó la mejor imagen de mí. Pero te prometo que el edificio me impresionó, el colorido ambiente andaluz y la suave iluminación me acogieron con dulzura al igual que lo hizo la mujer que finalmente me recibió con ese inesperado acento francés. Curiosa mezcla de culturas pensé. Aún extrañado, creyendo que el dueño debía de ser alguien importante que se mantenía alejado del lugar y que aquella bonita mujer era la pobre empleada de turno, me decidí a seguirla atendiendo a sus indicaciones. Mientras cruzábamos el hermoso patio observé una grandiosa corona de arcos y columnas declarando que la fuente situada en el corazón del mismo era la Reina de aquella Corte y ésta, contenta ante tal reconocimiento, nos obsequiaba a todos los presentes, personas, macetas floridas, aperos, grillos, ventanales, con su dulce y relajante murmullo de agua, solo interrumpido torpemente por el ruido de mi maleta contra el empedrado.

Recuerdo que deseé volver a ver a aquella mujer durante el desayuno, pero ante la incertidumbre me dediqué a investigar mi habitación. Amplia, bellamente decorada y útilmente equipada, no le faltaba de nada por lo que me ahorré la habitual comparación con otros hoteles, incluso de cuatro o cinco estrellas, en los que ya había estado. Más aún, tenía un pequeño balcón con unas impresionantes vistas que deseaba disfrutar cuando la luz del día me lo permitiera.

Tengo la sensación de haber dormido flotando por encima del colchón, arropado con blancas sábanas de olor limpio y fresco, sin rozar ningún borde ni ninguna otra cosa más que la agradable tela.

Ahora me encuentras, extasiado ante la visión de este inmenso océano de grandes y suaves olas petrificadas que dan cobijo a verdes bancos de olivos y encinas por obra y gracia del embrujo de algún seseante mago flamenco.

Lo habrás notado, hoy soy otro, ha comenzado mi renovación y tú has acudido a la llamada haciendo que te sienta como siempre lo he hecho, como un agradable pellizco en el corazón fruto de la adición de todos estos sentimientos. Mi querido pellizco, acudirás de nuevo a mí en el futuro, aunque con menor vitalidad, cuando recuerde este viaje, lo sé.  

Comencé a llamarte en el mismo momento en el que hice la reserva, entusiasmado por lo que podía ver en las fotografías y por lo que no podía ver y había de imaginar. Eres fruto y prueba de mi felicidad, de mi renovada curiosidad por descubrir lo desconocido, de mi tranquilidad y de mis ganas de vivir.

Deshago la maleta y me arreglo. Recojo todo lo que puedo porque sé que la camarera me lo agradecerá y porque no soy amigo de dejar a simple vista lo que pertenece a mi intimidad. La ducha caliente me ha abierto el apetito y bajo con entusiasmo para buscar el comedor.

Qué maravilloso día. Me paro en el centro del patio y cierro los ojos para dejar que los rayos de sol reflejados en las blancas paredes de la hacienda calienten mis mejillas. Soy feliz y mientras la claridad lucha por atravesar mis parpados, soy consciente de que nadie, en ese momento, podría hacerme daño, ni mentirme, ni ignorarme, ni adularme falsamente, soy fuerte y estoy al margen de todo. Abro los ojos, el azul del cielo me inunda, recupero el horizonte y reanudo la búsqueda, no quiero que me tomen por un desequilibrado, no es que me importe, tan solo quiero ahorrarme una posible explicación ante una indiscreta e inoportuna pregunta de algún desconocido.

El olor a café recién hecho y a pan tostado me guía por los pasillos. A cada paso que doy descubro un detalle, un ornamento, un color, un rincón único…Al llegar al comedor mi apetito ha crecido de tal forma que se me olvida dar los buenos días. Pienso, ya no hay remedio, definitivamente esta familia ya no sabrá cómo soy realmente. Me sorprende recibir el saludo mañanero de unas caras amables y sonrientes a pesar de mi ya reafirmada falsa antipatía.

Mientras doy buena cuenta del fantástico desayuno, preparo la excursión del día consultando la extensa información y los planos que me entregaron en recepción la noche anterior. Todo encaja, todo está listo para ser explorado. Doy el último sorbo a mi taza de café y me despido, esta vez, amablemente.

Ataviado a imagen y semejanza del perfecto turista, sin detalle que sobre o falte, la segunda parte de la aventura comienza para mí. Volveré en unas horas grita mi pensamiento al enorme portón de madera de la hacienda.

De vuelta, regreso con la seguridad de que mi espíritu ha crecido con todo lo que he visto y aprendido. Con los ojos bien abiertos y una media sonrisa que soy incapaz de borrar de mi cara, me recoloco por última vez la tirita en el talón del pie. Ya he llegado, el explorador con su pellizco en el corazón regresa a su mágica atalaya exhibiendo pruebas de su aventura y exigiendo el descanso merecido.

Qué agradable visión la de tu cama hecha a la perfección, con la colcha tan tensa, tan tersa, que se diría piel de tambor, invitándote a tocarla, a hoyarla, como el aventurero que pisa por primera vez un páramo recién descubierto. No me resisto, me siento, la acaricio con suavidad y dejo mi marca, esta fantástica cama es mía y nadie más puede usurparla, al menos por esta noche.

La habitación, inundada por la suave brisa que deja pasar el ventanal entreabierto, tiene un aroma especial que ayuda al descanso, me relaja pero también me anima a continuar con lo poco que queda del día. Todo está perfectamente recogido y repuesto lo necesario. Me ducho, me arreglo y procuro no estropear demasiado la imagen de mi pequeño castillo, mi bonita habitación.

La cena ha sido preparada por los dueños en el patio aprovechando la agradable temperatura de la noche. Descubro con sorpresa que la mujer que me atendió la noche que llegué es la propietaria, creo hallar también la relación entre ella y el nombre del alojamiento “Hacienda La Morena”. Cada cual ha de sacar sus conclusiones, luce un pelo negro azabache que llama la atención. A la luz de las velas disfruto de una cena hecha con cariño y de un buen vino. Un ambiente familiar y muy amistoso provoca que comparta con facilidad las experiencias del día y algunas de la vida, algunas más de las que la razón me hubiera aconsejado.

De vuelta a la habitación, con los sentidos a flor de piel por la velada pero francamente cansado, pienso en lo que resta de mi estancia. Recapitulo un par de veces, la lista es corta, ver las fotografías del día, recoger las maletas. No. En este punto la tristeza me alcanza con la fuerza de un inesperado tsunami. Sé que esta sensación es el injusto impuesto a pagar por todo lo bueno vivido, pero nunca es esperada ni bien recibida. Es señal inequívoca de que mi viejo amigo, mi pellizco en el corazón, me abandonará y comienzo a echarlo de menos. Mañana partiré y ya te echo de menos, Hacienda La Morena. Me hago prometer solemnemente volver pronto y pienso: aún me queda flotar esta noche en mi cama, despertarme, asomarme al océano de olivos y vivir.

Ya te echo de menos.

Antonio Romero.



Version française
Nous publions ici l´histoire d´Antonio Romero, gagnant du concours "un séjour de rêve à l´Hacienda la Morena": le narrateur est un fotographe profesionnel qui nous révèle ses pensées intérieures...

[Le texte est si poétique que pour le traduire j´ai du apporter des légères modifications, la langue française ne possédant pas tous les mots de la langue espagnole pour exprimer les sentiments et les émotions...]

Comme tu m´as manqué…

Un vent frais, léger et agréablement humide m´enveloppe avec délicatesse et agite mes courts cheveux tandis que je reste debout sur le balcon de ma chambre en tenue de pyjama et pas encore lavé. Appuyé à la balustrade je l´inhale avec toute l´immense gourmandise que me concède mon âme à cet instant, je le savoure et le jouie avec avidité. Ce n´est pas un air ordinaire, bien au contraire, il est né dans un but plus élevé. Il traverse mes pensées, invoque mes souvenirs et termine dans mon cœur transformé en une part de moi pour toujours. Et soudain, je le sens, tu es là mon vieil ami, comme tu m´as manqué…

Tu es là de nouveau, je t´implore de rester avec moi tout le temps qu´il te sera possible. Je t´invite à profiter ensemble de cet agréable arome de terre mouillée, à oliveraie, à herbes coupée, nous allons profiter ensemble de ces moments, de ce petit voyage, de ce merveilleux hébergement, sensation désirée, oubliée sans le vouloir, comme tu m´as manqué…

Laisse-moi te raconter. Je suis arrivé de nuit assez fatigué; je peux t´assurer que la famille qui me reçu ne doit pas garder la meilleure image de moi. Mais je te promets que le bâtiment m´impressionna, l´ambiance colorée si andalouse et la douce illumination me reçurent avec douceur à l´égal de l´accueil de cette femme qui me parla avec un accent français inattendu: curieux mélange de cultures pensai-je. Encore surpris, imaginant que le maitre des lieux devait être quelqu´un d´important qui vivait loin d´ici et que cette jolie femme était l´employée du soir, je me décide à la suivre en écoutant ses indications. Tandis que nous traversions le magnifique patio j´observai l´impressionnante enfilade d´arches et de colonnes, comprenant que la fontaine située en son centre était telle une Reine qui, si contente d´une telle reconnaissance, offrait à tous les présents, personnes, pots de fleurs, vieux ornements décoratifs, grillons et fenêtres son doux et relaxant murmure d´eau, seulement interrompu inélégamment par le bruit des roues de ma valise contre l´empierrement du sol.

Je me rappelle avoir espéré revoir cette femme au petit déjeuner, mais face à l´incertitude je préférai me concentrer sur la découverte de ma chambre. Vaste, magnifiquement décorée et parfaitement équipée il ne lui manquait rien, ce pourquoi je me suis épargné l´habituelle comparaison avec les autres hôtels, quatre et cinq étoiles inclus, dans lesquels j´avais séjourné. De plus, j´avais un petit balcon avec une vue impressionnante dont je pourrai profiter dès que la lumière du jour me le permettrait.

J´ai la sensation d´avoir dormi flottant sur le matelas, drapé dans les draps blancs à l´odeur propre et fraîche, sans toucher les bords ni autre chose que l´agréable tissu.

A présent me voila, en extase devant la vision de cet immense océan de grandes et douces vagues pétrifiées recouvertes de champs verts d´oliviers et de chênes par l´œuvre et la grâce du sortilège de quelque magicien flamenco.

Tu l´auras noté, aujourd´hui  je suis tout autre, j´ai commencé ma rénovation, et toi tu as accouru à l´appel faisant que je te sente comme toujours tu l´as fait, comme un agréable pincement au cœur fruit de l´adition de tous ces sentiments. Mon cher pincement, tu viendras de nouveau à moi dans le futur, bien qu´avec moins de force, quand je me rappellerai de ce voyage, je le sais.  

J´ai commencé à te sentir au moment ou j´ai fait la réservation, enthousiasmé par ce que je pouvais voir en photos et par ce que je ne pouvais voir mais que j´imaginais déjà. Tu es le fruit et la preuve de mon bonheur, de ma curiosité renouvelée pour découvrir l´inconnu, de ma tranquillité et de mon envie de vivre.

Je défais ma valise et me prépare. Ensuite je rassemble ce qui peut l´être parce que je sais que la femme de ménage m´en sera grée et parce que je ne suis pas homme à laisser à la simple vue ce qui appartient à mon intimité. La douche chaude m´a ouvert l´appétit et je descends avec enthousiasme à la recherche de la salle à manger.

Quelle belle journée. Je m´arrête au centre du patio et je ferme les yeux pour laisser les rayons du soleil, qui se reflètent sur les murs blancs, me réchauffer les joues. Je suis heureux, et tandis que la clarté lutte pour traverser mes paupières, je suis conscient que personne, à ce moment, ne peut me blesser, ni me mentir, ni m´ignorer, ni m´aduler faussement, je suis fort et à l´écart de tout. J´ouvre les yeux, le bleu du ciel m´inonde, je retrouve mon orientation et recommence la recherche, je ne veux pas qu´on me prennent pour un déséquilibré, non pas que cela m´importe, seulement afin d´éviter une possible explication face à l´indiscrète et inopportune question d´un inconnu.

L´odeur du café chaud et du pain grillé me guide dans les coursives, A chaque pas que je fais je découvre un détail, un ornement, une couleur, un recoin unique... En arrivant dans la salle à manger mon appétit à grandi de telle manière que j´en oubli de dire bonjour.  A présent c´est irrémédiable, je pense que cette famille ne saura jamais celui que je suis vraiment. Je suis surpris de recevoir le salut matinal de visages aimables et souriants malgré ma maintenant réaffirmé fausse antipathie.

Tandis que je prends un bon compte du fantastique petit déjeuner, je prépare l´excursion du jour en consultant la généreuse information et les plans que l´on m´a remis à la réception la veille au soir. Tout est maintenant étudié et prêt à être exploré. J´avale une dernière gorgée de ma tasse de café et je dis au revoir, cette fois aimablement.

Paré à l´image du parfait touriste, sans un détail de trop ou de moins, la seconde partie de l´aventure commence pour moi. Je reviendrai dans quelques heures crie ma pensée à l´énorme porte en bois de l´Hacienda.

De retour, je rentre avec l´assurance que mon esprit à grandi de tout ce qu´il a vu et appris. Avec les yeux bien ouverts et un demi sourire que je suis incapable d´effacer de mon visage, je me remets une dernière fois le pansement au talon de mon pied. Enfin je suis arrivé, l´explorateur avec son pincement au cœur revient à sa forteresse magique exhibant les preuves de son aventure et exigeant le repos bien mérité.

Quelle agréable vision celle de son lit fait à la perfection, avec un drap si tendu, si lisse, que l´on dirait la peau d´un tambour, invitant à la toucher, à la marquer, tel l´aventurier qui marche pour la première fois sur une étendue désertique à peine découverte. Je ne résiste pas, je m´assois, la caresse avec douceur et laisse ma marque, ce fantastique lit est à moi et personne d´autre ne peut l´usurper, du moins pour cette nuit.

La chambre, inondée par la douce brise que laisse passer la fenêtre ouverte, a un arôme particulier qui invite au repos, me relaxe mais aussi m´anime à profiter du peu de temps qu´il me reste. Tout est parfaitement en ordre. Je me douche, me prépare en essayant de ne pas trop abîmer l´image de mon petit château, de ma jolie chambre.

Le diner a été préparé par les propriétaires dans le patio profitant de l´agréable température de la soirée. Je découvre avec surprise que la femme qui m´a reçu la nuit passée est la propriétaire, je crois comprendre aussi la relation entre elle et le nom du lieu « Hacienda la Morena ». Chacun peut tirer ses conclusions, mais elle a des cheveux noirs comme l´ébène qui attire mon attention. A la lumière des bougies je profite d´un repas préparé avec tendresse et d´un bon vin. L´ambiance familiale et très amicale fait que je partage avec facilité mes expériences du jour et centaines de ma vie, un peu plus que la raison m´aurait conseillée.

De retour à la chambre, les sentiments à fleur de peau après cette veillée mais véritablement fatigué, je pense à ce qu´il me reste de mon séjour. Je récapitule plusieurs fois, la liste est courte, voir les photographies du jour, faire la valise. Non. À ce moment la tristesse s´empare de moi avec la force d´un immense ouragan. Je sais que cette sensation est l´injuste prix à payer pour tout les bons moments vécus, mais jamais on ne l´espère ni ne l´accepte. C´est le signe irrévocable que mon vieil ami, mon pincement au cœur, m´abandonnera bientôt et il commence déjà à me manquer. Demain je partirai et tu me manques déjà Hacienda la Morena. Je me fais la promesse solennelle de revenir bientôt et je pense: il me reste encore à flotter cette nuit dans mon lit, me réveiller, regarder l´océan d´oliviers et vivre.

Tu me manques déjà.

Antonio Romero.




Nederlandse vertaling

Version española
Lees hier het verhaal van Antonio Romero, de winnaar van de wedstrijd "een verblijf in Hacienda la Morena".

Wat heb ik je gemist ...

Een frisse wind, licht en aangenaam vochtig en zacht beroert het mijn korte haar als ik op het balkon van mijn kamer sta, nog in pyjama en nog niet gewassen. Leunend tegen de balustrade inhaleer ik haar gulzig, ze voedt mijn ziel en ik geniet met volle teugen. Zij is niet gewoon, integendeel, zij komt voort uit iets hogers. Zij voedt mijn gedachten, herinneringen komen terug en ze wordt deel van mij, voor altijd. Plotseling merk ik het, hier ben je oude vriend, wat heb ik je gemist ...

 
Je bent weer hier, ik smeek je om bij me te blijven zo lang als mogelijk. Ik vraag je met mij te genieten van de aangename geur van vochtige aarde, olijven, vers gesneden gras.Laten we samen genieten van deze momenten, deze kleine reis, dit prachtige onderkomen, deze sensatie, zonder het te willen was ik je bijna vergeten, wat heb ik je gemist ...

Laat me je vertellen. Ik kwam gister aan, vermoeid, ik kan je verzekeren dat de familie die me ontving niet de beste indruk van me heeft.  Maar ik zeg je, het logement maakte indruk op mij, de rijke Andalusische kleuren en het zachte licht, haalde mij binnen met liefde net als de vrouw met onverwacht Frans accent die mij verwelkomde. Ik proef een bijzondere  mix van culturen. Nog steeds verbaasd, gelovend dat de eigenaar, een belangrijk persoon die deze mooie plek verliet en de mooie vrouw, een arme medewerker, ik besloot haar te volgen en haar aanwijzingen in me op te nemen. Als we over de mooie patio lopen valt mij de mooie kroon van bogen en pilaren op met in haar hart de fontijn, de koningin van deze prachtige binnenplaats, verrukt van deze ontdekking, worden we onthaald door alle aanwezigen, mensen, bloemmanden, gereedschappen , krekels, de grote ramen, het zoete en ontspannende geluid van stromend water, slechts onderbroken door het geluid van mijn koffer over de vloer.
Onthoud dat ik deze vrouw weer wilde zien bij het ontbijt maar mijn onzekerheid dwong mij mij kamer verkennen. Groot, mooi ingericht en voorzien van al het nodige, het ontbrak aan niets,  compleet in vergelijking met andere hotels, waaronder vier of vijf sterren, waar ik al was geweest. Bovendien had hij een klein balkon met een prachtig uitzicht dat je dwingt van haar te genieten wanneer het daglicht het zou toelaten.
Ik heb het gevoel te hebben geslapen zwevend boven de matras, gehuld in witte lakens ruikend schoon en fris, zonder een rand te raken of iets anders dan de mooie stof.

Hier ben ik, betoverd door de aanblik van deze uitgestrekte oceaan van de grote, zachte versteende golven herbergen groene oevers van olijfbomen en eiken als het werk van een Andalusische tovenaar.
Je hebt het gemerkt, ik ben een ander, mijn vernieuwing  is begonnen en je bent gekomen toen ik je riep, je geeft mij het gevoel als altijd als een vlinder in mijn hart als gevolg van al deze gevoelens. Mijn vlinder, zul je bij me terug komen in de toekomst, zij het met minder vitaliteit, als ik denk aan deze reis, ik weet dat je terug zal komen.

 
Gelijk  met het maken van de reservering riep ik je, opgewonden over wat ik kon zien op de foto's en wat ik niet kon zien en mij moest inbeelden. Jij bent het resultaat en het bewijs van mijn geluk, mijn hernieuwde nieuwsgierigheid naar het ontdekken van het onbekende, mijn vrede en mijn levenslust.

Ik pak mijn koffer uit en fris me op. Ik ruim mijn kamer op omdat ik weet dat de schoonmaakster dat zal waarderen en omdat ik er niet van houd mijn persoonlijke spullen in het zicht te laten liggen.  De warme douche heeft mijn eetlust gewekt en ik ga met enthousiasme naar beneden om de eetzaal te vinden.

Wat een prachtige dag. Ik sta in het midden van de binnenplaats en sluit mijn ogen om de tegen de witte muren van de hacienda  weerkaatste zon mijn wangen te laten verwarmen. Ik ben gelukkig, het licht vecht zich een weg door mijn oogleden. Ik ben mij ervan bewust dat niemand mij nu wat kan aandoen, noch kan kwetsen, noch negeren, noch valselijk kan  verleiden, ik ben sterk en ben mij bewust van alles. Ik open mijn ogen, de blauwe hemel vult mij, ik vind de horizon en herpak mij, ik wil niet gezien worden als een onevenwichtig persoon, niet dat ik mij dat aantrek, ik wil me gewoon een verklaring besparen op ongepaste  en opdringerige vragen van een vreemdeling .

De geuren van verse koffie en toast leiden mij door de gangen. Bij elke stap ontdek ik een detail, een ornament, een kleur, een unieke hoek ... Wanneer ik de eetkamer bereik is mijn eetlust zo gegroeid dat ik vergeet om goedemorgen te zeggen. Ik denk, er is geen remedie, deze familie zal nooit weten wie ik werkelijk ben. Ondanks dat ik de eetzaal binnengekomen ben zonder te groeten word ik, verbazingwekkend, warm en vriendelijk onthaald door lachende en vriendelijke gezichten.

Terwijl ik geniet van het heerlijke ontbijt, bereid ik mijn dagtocht voor met de informatie en kaarten die mij de nacht ervoor bij aankomst zijn overhandigd. Alles valt op zijn plaats, alles is klaar om te worden ondekt. Ik de neem laatste slok van mijn koffie en ik verlaat, dit keer vriendelijk groetend, de ruimte.

Ik ben het perfecte voorbeeld van een toerist, geen detail ontbreekt, het tweede deel van mijn avontuur begint. Terwijl ik de hacienda door de grote houten poort verlaat, bedenk ik me dat ik over een paar uur zal terugkeren.

Ik kom terug met de zekerheid dat mijn geest is gegroeid met alles wat ik heb gezien en geleerd. Met mijn ogen wijd geopend en een glimlach die ik niet kan wissen van mijn gezicht, herplak ik laatste keer de pleister op de hiel van mijn voet. Ik ben aangekomen, de ontdekker met zijn vlinder, terug op de magische plek, trots op zijn avontuur en genietend van zijn welverdiende rust.

Wat een mooi uitzicht van een perfect opgemaakt bed, het laken zo gespannen, zo glad, als de huid over een trommel, nodigt mij uit om haar aan te raken, te markeren, zoals een avonturier die voor het eerst door de pas ontdekte woestenij zijn voetstappen achterlaat. Ik kan de verleiding niet weerstaan, het spijt me, streel haar zachtjes en laat mijn afdruk achter, dit prachtige bed is van mij en niemand anders kan het mij afnemen, althans voor vanavond.

De kamer, het zachte briesje dat zich door het half open raam een baant, heeft een speciale geur dat mij helpt te ontspannen, en me aanmoedigt om verder te genieten van het weinige wat nog over is van deze dag. Alles is perfect opgeruimd  en waar nodig vervangen. Ik douche mij, knap mij op en probeer niet te veel te verliezen van het mijn droombeeld van mijn kleine kasteel, mijn mooie kamer.

Het diner werd geserveerd door de eigenaren op het terras om te kunnen profiteren van de aangename temperatuur van de avond. Tot mijn verrassing ontdek ik dat de vrouw die mij ontving niet slechts een medewerker is maar de eigenaar en besef ik mij de relatie tussen haar en de naam van de hacienda "Hacienda La Morena". Ik kan de verkeerde conclusie trekken maar zij moet wel la Morena zijn met haar opvallende gitzwarte haren. In het licht van de kaarsen geniet ik van het diner dat met liefde gemaakt is en de goede wijn. Een zeer vriendelijke sfeer en zorgt ervoor dat ik eenvoudig mijn ervaringen deel van deze dag en zelfs een paar uit mijn leven, dit is de reden dat men mij dit logement heeft aangeraden

Ik ga terug naar mijn kamer, deze met kaarslicht gevulde avond geeft mij het gevoel gelukkig te zijn maar ik ben moe, ik denk aan wat nog rest van mijn verblijf. Ik herhaal het voor mijzelf een paar keer maar het lijstje is kort, de foto´s bekijken die ik vandaag gemaakt heb en mijn koffer opnieuw inpakken. Nee. Het verdriet overvalt mij met de onverwachte kracht van een tsunami. Dit verdriet van afscheid is de prijs die betaald moet worden voor al het mooie in het leven, onverwacht en ongewenst. Dit is een overduidelijk teken dat mijn oude vriend, mijn vlinder, me zal verlaten, ik zal haar snel gaan missen. Morgen vertrek ik, ik mis haar nu al, Hacienda La Morena. Ik beloof mijzelf plechtig snel terug te keren, vanavond zweef ik nog éénmaal boven mijn matras, wakker, kijkend in de oceaan van de olijfbomen en het leven.

Ik mis je nu al...

Antonio Romero